بسم الله
شکل هستی ، ساحتش شبیه یک دایره است . اصلش عرفا می گویند دایره الوجود ؛ توحید و معاد ، قوس نزول و صعود . می شود یک دایره .
شکل این دایره در عالم مادی خیلی پیداست . یعنی وضعیت زمین در منظومه شمسی و کهکشان و کل عالم هم شبیه دایره است .
حالا وقتی به دایره نگاه می کنیم چه می بینیم . یک مرکز و محیطش که گرد مرکز را گرفته . مثل طواف می ماند دیگر ، نه ؟
حالا به کل هستی نگاه کنید که ببینید چطور در یک طواف دائم است . از طواف گرد کعبه بگیر تا زمین دور خورشید و منظومه شمسی گرد مرکزش و کهکشان و .
همان عرفا می گویند محرک اصلی دایره الوجود عشق است . یعنی عشق خداست . چه اینکه خدا کمال و زیبایی مطلق است و در وهله اول عاشق خودش . یعنی در مرتبه اول عشق و عاشق و معشوق همان خداست و وقتی تو کسی را دوست داری تمام متعلقات و آثارش را هم دوست داری دیگر . و ما متعلق عشق خدائیم چون آفریده خدائیم . پس ما اینطوری وارد دایره عشق می شویم .
انگار کن یک گوشه ی این دایره ی هستی ایستاده ام ، گردنم را کج کرده ام و دارم به تو نگاه می کنم . به عاشقانه ترین صحنه ی عالم خلقت که بدست تو رقم خورده است. عشقی خونی، بی سر ، پاره پاره ، اربا اربا ، بر سر نیزه ها ، اسیر .
چقدر می شود گرد تو طواف کرد یا اباعبدالله ؟ همینطور متحیر ، کوچک ، لرزان . چقدر می شود در صحنه ی تو مات شد ؟
چقدر می شود در « ما رایت الا جمیلا » خواهرت زینب سلام الله علیها به معرفت رسید ؟
چقدر می شود دور تو چرخید ؟
درباره این سایت