شاید نامی را زیاد بر زبان آورده بود .

بسم الله 

صدایش می آمد و خودش نبود، شصت هفتاد ساله میزد صدایش؛ پیر، ناهماهنگ، خش دار. انگار تارهای صوتی اش چین خورده بودند و لای چین ها دود اگزوز اتوبوس های فکسنی جمع شده بود  و اصوات هنگام عبور لابلای آنها گیر می کردند . یک همچین صدای ناجوری داشت . همینطوری که داشت حرف میزد از جلوی اتاقمان رد شد . سی سالش هم نبود . شوکه شدم و فکر کردم : صدایش زودتر از خودش پیر شده و ناگهان دلم گرفت . 

کدام بخش وجودم زودتر از خودم پیر شده بود ؟ 

همیشه بخش هایی از وجودمان  هستند که زودتر از سن واقعی شان پیر می شوند . 

 چشم هایی که گوشه کنارشان چین می خورد، تار موهایی که در جوانی سفید می شوند، صورتی که رنگ می بازد و چروک می شود و البته، قلب هایی که اشتیاق و نشاطشان سرد و فسرده می شود، خاموش می شوند و گاهی می میرند . قلب تنها عضوی است که نه تنها می تواند زودتر پیر شود بلکه حتی بمیرد و همچنان بتپد . بستگی دارد کجای زندگی گیر کرده باشیم و فرو رفته باشیم و آنقدر مانده باشیم که پیری بسراغمان بیاید و روی چشم ها و موها و پوستمان نشسته باشد . انگار زمان روی ساحتی از وجودمان مکث کرده باشد و آرام تر گذشته باشد . تو انگار کن دندانه های زمان بر جراحت زخم ها کندتر می راند. 

صدایش زودتر از خودش پیر شده بود . شاید نامی را زیاد بر زبان آورده بود .